เฮียฟาร์คิดถึง

“นุ่ม”
เสียงแหบต่ำที่แทบจะฟังไม่ได้ยินเอ่ยขึ้นมาระหว่างอก งื้อคิดถึงอายนะ
“เฮียฟาร์นี่คิดถึงเอง ไม่ใช่หมอนน๊า เฮียฟาร์ลุกไปก่อน”
คนตัวโตที่นอนทับฉันขยับยุ๊กยิ๊กถูไถใบหน้าที่อยู่บนหน้าอกฉันเพื่อหาจุดที่สบายตัว เพราะกระดุมที่โดนเฮียฟาร์แกะก่อนหน้านั้นทำให้ใบหน้าของเฮียฟาร์แนบกับผิวของฉันโดยตรง ไม่มีเสียงตอบกลับจากคนตัวโต ซ้ำมืออีกข้างของเฮียฟาร์ก็สอดเข้าข้างหลังกลายเป็นตอนนี้ฉันโดนเฮียฟาร์กอดอยู่กลายๆ
เพราะพิษไข้รึป่าวนะที่ทำให้เฮียฟาร์อ้อนขนาดนี้ แล้วแบบนี้คิดถึงจะตัดใจจากเฮียฟาร์ยังไงได้อ่ะทำแบบนี้คิดถึงก็แย่น่ะสิ หรือจะต้องพูดด้วยดีๆนะ เพราะตอนคิดถึงอ้อน เฮียคุณกับเฮียคิณก็พูดเพราะๆ
“เฮียฟาร์คะ”
ฉันใช้มือข้างขวายกขึ้นไปประคองใบหน้าของเฮียฟาร์ที่เอียงไปด้านข้างเพื่อเรียกสติ
“……”
“เฮียฟาร์นอนแบบนี้คิดถึงเมื่อยน๊า”
“……”
ไร้เสียงตอบกลับของคนตัวโต ไหนลองเรียกอีกที
“เฮียฟาร์คะ”
คราวนี้ฉันใช้เสียงที่อ้อนมากกว่าเดิม
“ครับ”
เฮียฟาร์ตอบกลับมาแค่คำว่า ‘ครับ’ แต่มันกลับทำให้ใจฉันเต้นแรง เสียงที่แหบแห้งเพราะพิษไข้ของเขาทำไมมันดูมีเสน่ห์ขนาดนี้ เฮียฟาร์นี่ขี้โกงจังเลยนะ